Gisteravond op weg naar Roccoverano, een paar kilometer van de Borgo. Mooie route, mooie vergezichten en wederom een bevestiging dat dit toch wel een hele mooie streek is in Italië. Midden op het dorpsplein van Roccoverano bevond zich het restaurant van die avond. Een verborgen toegangsdeur naast de plaatselijke bar gaf toegang tot een klein gezellig familie restaurant waar het prima eten was. Eenvoudig maar zeer smaakvol. Tempo zat er wel goed in, half acht binnen en negen uur weer buiten, maar dat gaf ons in ieder geval de gelegenheid om met licht weer terug te rijden en het mooie landschap nog eens aan ons voorbij te laten trekken.

**********
Mario had in de loop der tijd tijdens zijn zwerversbestaan verschillende schuilplaatsen en onderkomens gebouwd op het terrein van de Borgo. Die morgen werd hij wakker in een van de oude stallen die zich aan de rand van het Borgo terrein bevonden. Had hij nu een geluid gehoord waardoor hij wakker was geworden? Ingespannen luisterde hij, er voor zorgend dat hij verder geen enkel geluid maakte wat zijn aanwezigheid zou kunnen verraden. Inderdaad, er kwam iets aanlopen over het smalle wandelpad. Heel voorzichtig kwam hij overeind en probeerde via een van de spleten in de deuropening te zien wie of wat er aan kwam. Daar zag hij een van de mooiste vrouwen die hij ooit gezien had, lang donkerblond haar, bijna oneindige benen en een figuur dat je alleen in films ziet (Noot: Waar doet me die zinsnede toch aan denken?). Heel stil kwam Mario overeind en probeerde zonder enig geluid te maken achter de vrouw aan te lopen. Waar zou ze naar toe gaan, waar kwam ze vandaan? Stapje voor stapje sloop hij door de deur van het vervallen stalletje en volgde de mooie vrouw. Ze liep in de richting van de Borgo. Verstopt achter de dikke lavendelstruiken zag hij vervolgens dat de vrouw door Natasja (de nieuwe eigenaar van de Borgo) werd begroet met de woorden: Zo Mevrouw de Vries, weer terug van uw wandeling? Zo heette ze dus, daar hoorde ze dus tijdelijk thuis. Mario liep weer stil terug naar zijn onderkomen en droomde verder over de vrouw die hij die morgen gezien had. Natuurlijk bracht dit ook weer herinneringen terug over de mooie tijd die hij samen met zijn Sylvia had gehad. Zou hij haar na al die jaren ooit nog terugzien? Wat zou er van haar geworden zijn? Was het niet tijd om de Borgo de Borgo te laten en op zoek te gaan naar zijn Sylvia? Allemaal vragen waar Mario geen direct antwoord op had.

De volgende ochtend was Mario al bijtijds wakker en lag hij op de uitkijk om misschien weer een glimp van Mevrouw de Vries op te vangen. En ja, daar kwam ze aan, het licht van de opkomende zon scheen door haar haar, haar huid lichtte gewoon op smet de elegantie en lichtvoetigheid van een ree liep zij over het wandelpad. Mario kon zich niet langer beheersen en sprong te voorschijn uit het struikgewas, zich daarbij niet realiserend dat zijn zwerversbestaan van de afgelopen jaren hem nu niet bepaald tot een knappe verschijning had gemaakt. Bij het zien van een totaal verwilderde figuur met lange baard, dreadlocks, gescheurde kleding en een gebit waar een tandarts een nieuw zwembad in zou zien schrok Mevrouw de Vries zo erg dat zij haar evenwicht verloor en omviel in de richting van het ravijn. Met een afschuwelijke kreet stortte zij naar beneden waarna het vervolgens oorverdovend stil werd. Mario keek over de rand en zag het verwrongen lichaam van mevrouw de Vries onder in het ravijn liggen. Hij bedacht zich geen moment en liep via een van de geitenpaden naar beneden. Daar aangekomen zag hij al snel dat er geen redden meer aan was, Mevrouw de Vries had duidelijk haar nek gebroken en lag levenloos op de bodem van het ravijn. Wat moest hij nu? Hulp roepen en dan misschien zelf verantwoordelijk worden gesteld voor de dood van Mevrouw de Vries met het risico dat er ook nog eens verder gekeken werd en de mysterieuze verdwijning van de makelaar uit Acqui Therme ook nog werd ontdekt? Nee, dat kon hij niet laten gebeuren, hij besloot om het lichaam van Mevrouw de Vries in de richting van de Borgo te brengen en haar daar in de buurt te begraven. En zo geschiedde. De plek waar hij haar begroef bezocht hij nog vaak, het moment waarop Diva het dijbeenbot van Mevrouw de Vries triomfantelijk naar de Borgo bracht was voor Mario het monent om zich nog een keer te laten zien op de Borgo en te verdwijnen.

Geen happy end? In ieder geval is de verdwijning van Mevrouw de Vries nu duidelijk geworden en weten we dat de Borgo nu een plek is waar menig rust zoekende vakantieganger een fantastisch verblijf kan vinden. En Mario? Het enige dat we weten is dat er binnenkort in de omgeving van Acqui Therme een hele kleine gezellige pizzeria wordt geopend, Osteria Sylvia en Mario, bestierd door een dolverliefd ouder echtpaar waar niemand de geschiedenis van kent……..

*******
Vandaag naar Alba waar we de lunch gaan gebruiken in de Bistro ven sterrenchef Claudio. Dan ons bij terugkomst in de Borgo buigen over het inpakken van de 911 en ons voorbereiden op de tocht morgenochtend naar Schwabisch Hall waar we onze tussenstop op weg naar Varsseveld hebben gepland. Het was weer een genot om hier te zijn en jullie op de hoogte te houden van alle wetenswaardigheden. Tot een volgende keer (oktober volgend de belevenissen van de truffeljacht op de Borgo).