De blosjes van Sylvia

Weer een zwembaddag, wat valt daar nu weer over te vertellen? De roddels over de andere gasten, de temperatuur van het zwembadwater die steeds maar hoger wordt, de nieuwe poolboy, het gezoem van de bijen rond de enorme bossen lavendel, de boeken en tijdschriften die er op zo’n dag doorheen vliegen, de zwaluwfamilie die zo’n twee keer per dag komt drinken in het zwembad of de discussies met Natasja over de enorme subsidies die de boeren hier krijgen voor de meest uiteenlopende zaken waar de buitenlanders op zijn Hollands gezegd naast piesen? Waarschijnlijk allemaal zaken waar jullie helemaal geen boodschap aan hebben, benieuwd naar de verdere ontrafeling van de geheid van de Borgo. Want, zoals terecht opgemerkt, was en is het hier wel zo’n paradijsje of schuilt er toch een verschrikkelijk geheim achter de mooi opgemetselde pietra muren? Hoogste tijd om verder te gaan met waar we jullie gisteren achterlieten.

*********
Met de tranen in zijn ogen, het horloge nog steeds vast in zijn vuist geklemd liep herder Mario door het bos in de richting van de open plek waar hij het laatste jaar veel tijd had doorgebracht. Midden op de open plek, die overigens omzoomd was met dicht struikgewas en (als je de juiste weg niet wist), nauwelijks te bereiken was, keek hij meewarig naar het kleine stukje omgewoelde aarde en langzaam dwaalden zijn gedachten weer af naar de jaren dat hij gelukkig was op de Borgo en dacht de hele wereld aan te kunnen........ Na ’s morgens zijn geiten te hebben gevoerd, de konijnen van water en nieuw stro had voorzien en het door Sylvia klaargezette ontbijt te hebben genuttigd trok hij met zijn schaapskudde de velden in. Heerlijk genietend van de geuren van de ontluikende lente, de nieuwe bladeren aan de bomen en het gefluit van de vogels. Wat wilde een mens nog meer? Hij zocht een mooie weide voor zijn schapen om te grazen en vond zelf een mooie plek in de schaduw met een goed overzicht over de kudde. Dit was zijn plek voor de dag, tot hij ’s avonds weer haar de Borgo terugkeerde waar zijn lieve Sylvia weer een prachtige voedzame maaltijd voor hem klaar zou hebben staan. Opeens schrok hij op van een vreemd geluid dat links van hem uit het struweel kwam. Een zwijn die zijn jonge wilde beschermen? Een ree die, al dan niet met jongen, ook even van de frisse weiden wilde genieten? Nee, het was een net gekleed heerschap die net zo schrok van de aanwezigheid van de herder als de herder schrok van hem. Zonder iets te zeggen draaide het heerschap zich om, zette het op een rennen en verdween in het dichte bos. Dat was vreemd, hier kwamen eigenlijk nooit vreemden, die hadden hier ook niets te zoeken. Mario keek nog eens even rond, zag verder niets vreemds en weidde zich weer aan zijn taak als herder.

’s Avonds na het avondeten vertelde hij het voorval van die ochtend aan zijn mooie Sylvia. Verbeelde hij het zich nu of kreeg Sylvia een wat opgewonden blosje op haar wangen toen hij het verhaal van de goed geklede heer te berde bracht? Het zou toch niet dat…….. Nee, zo was zijn Sylvia niet. Toen hij gisteravond thuiskwam van zijn dagelijkse ronde met de schapen stonden er twee glazen wijn op tafel, kaarsjes aan en Sylvia die hem opwachtte in de jurk waarvan zij wist dat hij die de allermooiste vond. In de ondergaande zon genoten zij van een heerlijke maaltijd, de wijn en elkaar. Nee, de gesoigneerde heer en Sylvia hadden niets met elkaar te maken en snel zette hij andere gedachten uit zijn hoofd. Morgen toch maar eens een andere route nemen door het bos en kijken of hij wellicht iets meer te weten kon komen over deze nieuwe ster aan het firmament.

Was hij maar nooit verder op onderzoek uitgegaan, het had hem alleen maar ellende gebracht en het had geleid tot het zwerversbestaan van nu.

*********

Vandaag gaan we naar de wijnfeesten in Canelli. Vanaf einde middag wordt er volop geschonken en geserveerd, muziek gespeeld en schijnen er nog allerlei andere zaken de revu te passeren. Jullie lezen het morgen wel weer.