Hij zit er in!

Daar lig je dan. Liep je gisteren nog als een manke kievit over ’s heren wegen (laat mij maar een beetje in die illusie), nu zit je vastgeketend aan je bed met een infuus. Met een knie die de jouwe niet meer is en waar je langzaam aan zult moeten wennen. Met allemaal vreemde mensen om je heen (behoudens mijn steun en toeverlaat Anna) die allemaal het beste met je voorhebben. Een infuus dat van alles je lichaam in pompt, een langzaam wegtrekkende verdoving en een beul die je knie aan het bewegen is. ‘Toe maar, je kunt het, nog twee keer en dan ben je weer een uurtje van mij af’. Vooruit dan maar, even door de paracetamol (had ik destijds maar aandelen gekocht) drempel heen en daar gaat ie. Even rust.

Maar dat was voor korte duur. Binnen het uur is hij weer terug met zo’n dwingende blik in zijn ogen. ‘Hier hebben we dan het looprekje, je steun en toeverlaat voor de eerste stappen’. En daar ga ik, steunend op het rekje als een nog mankere (als dat goed Nederlands is) kievit door de kamer. “Goed gedaan’ hoor ik achter me, dat belooft wat voor morgen. Ik neem mezelf voor om nog maar even niet aan morgen te denken en zo snel als mogelijk weer mijn bed op te zoeken.

En inderdaad, daar lig je dan, te wachten op de dingen die komen gaan. Gelukkig is het ergste achter de rug, het steeds maar weer uitstellen, het steeds maar slikken van pijnstillers, het lopen van terrasje naar terrasje (wat overigens een geenszins vervelende bezigheid was) en het bij elke keer opstaan nadenken over hoe je de knie nu weer neer moest zetten. Allemaal achter de rug met alle vertrouwen in Dr. van der Heijden die mij weer mobiel heeft gemaakt. Maar ook deze dag kende een aantal ansenfred momentjes, daarover morgen meer.

Ik hou jullie op de hoogte van mijn vorderingen, het is dan wel geen vakantieverhaal maar mij (en ons) kennende zal ook dit traject niet zonder bijzonderheden verlopen. Overigens heb ik hier in de kliniek nog geen relmuizen gezien, wel een paar relnichten maar die zijn minder schadelijk.