Ongeduldig

Gisteren meldde ik jullie al dat er weer een ansenfred momentje was geweest. Welnu, na de eerste keer uitstel dachten we alles wel gehad te hebben. Gisteren dus vol goede moed met operatiehemd en -muts (nee, er zijn geen foto's van) op naar de operatieruimte. Daar een ruggenprik en wachten op de dingen die komen gingen. No nog geen 10 minuten, het onderlijf had niets meer met het bovenlijf te maken kwamen de twee chirurgen aanlopen. 'Heeft meneer de meij het nieuws al gehoord? We moeten de operatie namelijk uitstellen. Het instrumentarium is niet steriel dus dat moet eerst gesteriliseerd worden, afkoelen en dan kunnen we pas weer beginnen. En natuurlijk moeten we ook nog wachten tot de ruggenprik is uitgewerkt want we willen niet het risico dat de verdoving is uitgewerkt tijdens de operatie'. Dus daar gingen we maar weer naar zaal, waar het stoom uit mevrouw de Meijs oren kwam. Iedereen deed zijn uiterste best om alles uit te leggen maar wij waren wel weer ff van ons apropos. Maar goed, twee uur later weer naar beneden en nu ging het dan toch echt gebeuren. Mannen in maanpakjes die beitel en zaag ter hand namen en een prachtige prothese hebben geplaatst.

Vannacht een hele slechte nacht gehad met heel vel pijn maar dat hoort er bij. Vanmorgen om zes uur was het top en kon ik beginnen met oefenen. De komst van de fysio duurde me veel te lang dus ik ben maar zelf uit bed en uit wandelen gegaan. Uiteraard naar aanleiding van de waarschuwing van Co goed opgelet voor kleine beestjes maar dat had niet veel nut want door alle morfine de voorafgaande uren zag ik al overal beestjes.

Toen de fysio zich later in de ochtend meldde en ik aangaf al lang door de gangen had gelopen kwam hij snel tot twee conclusies: 1. U bent geen geduldige patiënt en 2. U mag wat mij betreft vanavond wel naar huis. Dat was in de pocket!

Nu al weer thuis en op naar volledig herstel. Maar ook daarvan hou ik jullie op de hoogte!