Naar buiten

Jullie zouden bijna denken dat het allemaal maar verzonnen is, zo goed gaat het. Maar om aan alle twijfel een einde te maken hierbij twee foto's van de nieuwe knie. Zit er prachtig in zegt de chirurg dus daar gaan we maar van uit. Gister weer een dag vol oefening (niet te veel, neem je rust hoor ik steeds om me heen) en gisteravond zo iets van: Waarom loop ik niet mee met het uitlaten van Dot. Het was toch donker, dus geen last van herkenning en confrontaties met verhalen van: OOO, miene neve lup al maanden met unne krukke moar dat geht nog helemoal niet goed!, geen confrontaties met nieuwsgierige buren die al in de startblokken staan om de fruitmanden te komen brengen maar wel heerlijk frisse lucht. En daar gingen we goed ingepakt (we zijn niet sterk) op stap. Dat ging wonderwel goed, aan het einde van de wandeling was de knie wel iets dikker en gevoeliger maar beetje medicijnen er in en op naar een prima nacht.

Die heb ik nu achter de rug en verzorgd door Anna zit ik nu weer heerlijk op mijn uitkijkpost aan de Spoorstraat. Om het uur even oefenen en dan wachten op de dingen die komen gaan.

Maar genoeg over de knie, de tien 'demeijkwalen' minuten zijn al weer om dus andere zaken om ons druk over te maken. Wat namelijk nog een extra reden was om 's avonds te gaan wandelen was de volgende. Natuurlijk ben ik op dit moment niet zo heel mobiel en is vluchten geen enkele optie. Er kan dus geen enkel risico worden genomen. Nu hebben wij (net zoals andere dorpen hun terroruil, hitsigehavik of berenbuizerd hebben) hier in de buurt een relroodborst (ja, dat rel;en daar hebben we wat mee). Overdag vliegt hij in het rond en verdedigt zijn territorium met verve. En met succes want het territorium breidt zich steeds verder uit. Zodra je iets roods aan hebt, berg je want hij komt op je af en vliegt met angstaanjagende snelheid vlak om te hoofd heen. En dat kan met krukken (je zou er natuurlijk mee kunnen meppen) een lastige situatie opleveren. Deze relroodborst heeft op onze wandelroute al meerdere slachtoffers gemaakt getuige de rem en valsporen in het gemeenteplantsoen. Vooralsnog is er niemand in geslaagd om hem op de foto te zetten dus dat gaat een van mijn taken voor de komende periode zijn, zodra ik met een kruk mag lopen (of beter, ga lopen) wordt de andere hand voorzien van de camera. De relroodborst komt op de foto, ga daar maar van uit!