De ontknoping

Na een traditioneel bezoek aan Il Giardinetto waar we jaarlijks bijna elke keer dezelfde gerechten geserveerd krijgen (en dat al zeven jaar lang, hoe traditioneel wil je het hebben) hebben we een bezoek bedacht aan Della Posta, het restaurant van de burgemeester van Olmo Gentile. Er was ons namelijk ter oren gekomen (of liever gezegd Natasja die regelmatig volgens Ed uren met de burgemeester over niets praat) dat er 's avonds regelmatig een Nederlands stel kwam eten wat qua omschrijving heel veel weg had van de karakteristieken zoals Natasja die met de burgemeester had gedeeld naar aanleiding van de mysterieuze verdwijning van Mevrouw de Vries. Die tip was natuurlijk goud waard en moest opgevolgd worden. Dus gisteravond op naar de burgemeester.

Maar eerst even wat anders. Bij Il Giardinetto kregen we voor het eerst dat we in Italië zijn slechte koffie na de maaltijd. Iets wat ons nog nooit eerder was overkomen. Heel vreemd. Toen we dit deelden met Natasja gaf zij aan dat het serveren van koffie in Italië per wet geregeld is. Heb je als restaurant een bar dan ben je gerechtigd om de beste koffie te serveren. Heb je geen officiële bar, jammer dan, dan ben je aangewezen op de mindere koffie soorten. Heb je het ooit zo zout gegeten? Alsof er geen belangrijkere dingen te regelen zijn dan koffie. Maar aansluitend vertelde Natasja ons ook dat je in Italië bijna moet gaan roken om de open haard aan te steken. Wat is namelijk het geval: Lucifers zijn (wederom volgens de wet) alleen maar te koop bij de tabakspecialist. Nergens anders kun je derhalve lucifers kopen. Raar volkje toch. Dat opgeteld bij het afsluiten van de weg zonder enige aankondiging vlak voor het weekend waarin toch niets aan de weg wordt gedaan blijft het toch een curieus landje. Tijd voor een Itexit?

Maar goed, wij dus gisteravond op naar Della Posta. Binnengekomen werden we door de burgemeester al naar een apart tafeltje geleid waar Ed en Natasja ook al zaten. Tenslotte hadden wij hen nodig voor de officiële en alles uitsluitende identificatie van Mevrouw de Vries. Eigenlijk hadden zij een hele trieste boodschap voor ons, Diva de labrador was aan het begin van de avond aan komen lopen met een redelijk in ontbinding verkerende achterpoot van een ree. Het zand er nog aan en ja hoor, vanuit de richting van de ingang van de Borgo. Ed was gaan kijken en had inderdaad bij de ingang op een plek waar we nog niet gezocht hadden een in ontbinding verkerende reebok gevonden. Weliswaar redelijk onder het zand en bladeren dus er had wel iets of iemand geholpen om de reebok te bedekken maar dat was dus de oorzaak van de kadaverlucht die we zo nu en dan roken. Vraag was en bleef natuurlijk wel wie of wat dan de graafhulp had gegeven. Geen mevrouw de Vries dus, maar haar plotselinge vertrek en de aanwezigheid in Alba van Meneer de Vries en de wellichte minnaar moest natuurlijk wel opgelost worden. En we hadden geluk in La Posta, ook deze keer had het Nederlandse stel in kwestie zich voor een diner gemeld in Della Posta. Maar net toen we iets naar voren wilden buigen om een glimp op te vangen van Mevrouw de Vries stapte er een stel binnen. Natasja verschoot van kleur, trok helemaal wit weg en sprak met haar handen voor haar gezicht: Niet omkijken Ed, maar Mevrouw de Vries komt binnen met Meneer de Vries! Dat was natuurlijk een bijzondere ontwikkeling. Want, wie zaten er dan al binnen in het restaurant. Dit stel was namelijk al heel positief door de burgemeester en haar zus geïdentificeerd als Mevrouw de Vries en niet haar eigen man.

Op dat moment werd de spanning ons te veel (en die van jullie wellicht ook) en sprong Natasja op met de kreet: En nu gaan we het voor eens en voor altijd oplossen. Al die Ans en Fred lezers doen geen oog meer dicht van de spanning en dat moet nu maar eens afgelopen zijn. Mevrouw de Vries, wat is er nu precies aan de hand? De Mevrouw de Vries die net binnengekomen was keek bijzonder verbaasd en vroeg: Ken ik u ergens van?, wat de zaak alleen maar nog gecompliceerder maakte. Ook meneer de Vries keek erg verbaasd en zei: Rustig aan Mevrouwtje, waarom direct zon achter uit de hals te keert gaan tegen mijn vrouw? Wij komen hier oom een gezellig dinertje te hebben met mijn schoonzuster en zwager en u komt ons hier even als een duveltje uit een doosje lastig vallen? Het lijkt wel of nu niets anders te doen heeft en nog niet heel veel hebt meegemaakt!

Uiteraard volgden wij een en ander van een afstandje en waren ook op zijn Hollands gezegd een beetje sprakeloos. Wat was er nu allemaal aan de hand? Om de gemoederen wat de bedaren hebben we de nieuwe Mevrouw de Vries en echtgenoot (die we overigens wel direct herkenden van de Google plaatjes) het hele verhaal verteld. Oh' zeiden zij, kom dan maar eens even mee. Met zijn allen trokken we naar de andere diner ruimte waar het evenbeeld van Mevrouw de Vries (haar eeneiige tweelingzuster) zat met de man die Ed en Natasja al eerder in de Borgo hadden mogen ontmoeten en die wij ondertussen als de minnaar van de andere Mevrouw de Vries hadden gedoopt. Onder het genot van een goed glas wijn met elkaar het hele verhaal nog eens doorgenomen. Wat was er namelijk gebeurd. Zoals jullie weten is het bezoek van de reebokken elke morgen een waar spektakel op de Borgo. Iets waar Natasje elke keer de gasten op attendeert en hen ook vraagt om bij het spotten van de reebokken haar een appje te sturen (die ze overigens altijd weer te laat leest als de reebokjes al weer weg zijn). Iedereen weet dus hoe dierbaar de bokjes voor Natasja zijn. Op een van de laatste dagen van het verblijf van Mevrouw de Vries in de Borgo hebben zij 's avonds na terugkomst van het restaurant (met de nodige wijn op) een bokje aangereden. En dood natuurlijk. Om geen problemen te krijgen in de Borgo hebben mevrouw de Vries en Meneer de minnaar het bokje langs de weg begraven. Toen zij echter in ons blog lazen van de kadaverlucht hebben zij geen moment geaarzeld om het bokje opnieuw te begraven. Dat verklaart natuurlijk de afwezigheid van de lucht sinds een paar dagen en de aanwezigheid van de schimmige gedaante een paar dagen geleden.

Haar tweelingzus en Meneer de Vries hadden zij vervolgens uitgenodigd om naar de Piemonte te komen om nog een paar weken vakantie te vieren en de ellendige gebeurtenis te verwerken. Daar hebben we gisteravond met zijn achten een mooi begin en afsluiting van de vakantie van gemaakt.

Wij zitten nu in Baden Baden en maken ons op voor de tot van morgen. Dit was het laatste verslag van deze vakantie, hopelijk hebben jullie er van genoten en: Tot de volgende reis maar weer!