Het geheim van Sylvia

Code rood aan het Garda meer, zware wolken pakken zich samen boven de Piemonte, Noodweer in Noord Italië, de berichten uit Nederland vlogen ons om de oren. Hier lagen wij tot een uur of twee rustig op ons bedje aan het zwembad in de zon. Daar kwamen de eerste wolken, in de verte hoorden we de hagel kanonnen van Gavi al knallen (een hagelbui zou de complete druivenoogst in de waagschaal stellen) en de eerste druppels begonnen te vallen. Hier viel het erg mee, slechts een paar minuten hagel en toen een tijd lekkere regen, heerlijk verfrissend en, zoals we in Nederland zouden zeggen: Goed voor de tuin. Einde middag trok alles weer open zodat we gisteravond met zijn allen buiten van een heerlijk diner in de Borgo hebben kunnen genieten. Natasja en Ed hadden weer heerlijke gerechtjes op tafel getoverd waarbij ook hun keuze voor de wijnen helemaal prima was.

*********
De Borgo lag er stil en verlaten bij. Onkruid tierde welig tussen de Pietra muren en van een pad naar de voordeur was nauwelijks meer sprake. Sommige ramen klapperden in hun scharnieren, dieren hingen scheef en van de afrastering voor de schapen was hier en daar niets meer te bekennen. Het gaf de indruk om onbewoond te zijn, slechts het kleine lichtje boven wat eens de mooie ingang met de rozenboog was, gaf aan dat er wellicht toch nog leven was op de Borgo. Tussen alle rommel door liep Mario vertwijfeld rond, hoe had het toch zo ver kunnen komen. Na de verwijdering tussen hem en Sylvia een aantal maanden geleden na zijn onbezonnen actie met de stadse meneer was hij op een dag thuisgekomen van de ronde met de schapen en had de Borgo verlaten aangetroffen. Sylvia had haar spullen gepakt en was vertrokken. Slechts een briefje met de woorden: ‘Waar is de Mario gebleven waar ik verliefd op was?’ en een klein sleuteltje herinnerden aan de aanwezigheid van zijn grote liefde. Hoe had hij dit toch allemaal kunnen laten gebeuren, waarom had hij zich door emotie laten leiden tot het uitvoeren van die verschrikkelijke moordpartij, waarom had hij geen open kaart gespeeld met Sylvia en zich, overmand door schuldgevoel, de Borgo laten ontglippen? Allemaal vragen waar hij geen antwoord op had en die hem nog verder met zijn eigen ellende confronteerden. Daar zat hij dan nu, alleen, een uitgedunde schaapskudde, een verwaarloosde en verwilderde Borgo, min of meer veroordeeld tot een zwerversbestaan. Ook nog steeds achtervolgd door de gedachte dat het wellicht toch een keer uit zou komen wat hij had gedaan, dat de Fiat met daarin de overblijfselen van de stadse meneer toch nog een keer ontdekt zou worden. Het maalde maar in zijn hoofd.

Op een avond trok hij de stoute schoenen aan en deed iets wat hij al die tijd niet had aangedurfd, namelijk het openen van het kastje waar Sylvia in de tijd dat zij nog gelukkig waren haar herinneringen bewaarde. Een klein kastje wat zij bij haar vertrek had achtergelaten waar het sleuteltje dat hij bij het afscheidsbriefje had gevonden op paste. Met het licht van een kaars (de elektriciteit was al tijden geleden afgesloten) opende hij het kastje en pakte de stapel papier er uit. Aan de keukentafel nam hij de stapel papier stuk voor stuk door. De eerste liefdesbrieven, kleine lieve boodschappen die hij aan haar het gestuurd, de plannen die zij hadden voor de ontwikkeling van de Borgo en wat foto’s van hem als trotse schaapherder, allemaal herinneringen uit betere tijden. Plots zag hij wat officieel uitziende papieren in de stapel. Papieren voorzien van stempels, handtekeningen en duur uitziende logo’s. Wat zouden die inhouden. Al lezend en stukje bij beetje begrijpend wat deze papieren inhielden kon hij zijn tranen niet bedwingen. Dat was dus de achtergrond van Sylvia’s afspraken met de stadse meneer, dat had dus allemaal tot zijn jaloezie en achterdocht geleid. En dat allemaal omdat Sylvia voor hem een verrassing aan het voorbereiden was, samen met een makelaar uit Acqui Therme, de verkoop van een deel van hun terrein waardoor Sylvia en hij de financiële speelruimte zouden krijgen om hun ultieme droom, het opzetten van een Boutique B&B, te verwezenlijken. Dat had zijn grote liefde allemaal in het diepste geheim voorbereid, en hij was zo stom geweest om het allemaal verkeerd uit te leggen en gelijk van het ergste uit te gaan. De tranen liepen over zijn wangen en veroorzaakten kleine vochtkringen op mee documenten. Wat was hij dom geweest, wat had hij de boel in het honderd laten lopen. Daar zat hij nu, een volledig verwaarloosde Borgo, geen inkomsten, een paar schapen die op sterven na dood waren. Hoe anders had het kunnen lopen.

Na die ontdekking liet hij de Borgo de Borgo en trok zich terug in de bossen rond de Borgo. Hij leefde van wat de natuur heen bracht en keek alleen zo nu en dan hoe het met de Borgo ging. Hij zag dat de Borgo door de gemeente werd verkocht aan een paar buitenlanders die van de Borgo een prachtige B&B maakten, iets waar hij, als hij zich niet door zijn jaloezie had laten drijven, ook met zijn Sylvia invulling aan had kunnen geven.

**********
Vanavond gaan we een nieuw restaurant in Roccoverano proberen. Zal ons benieuwen. Morgen nog het laatste verhaal van deze Borgo cyclus en ons buigen over het inpakken van de 911. We houden jullie op de hoogte.