Die zien we nooit meer terug

Il Giardinetto was weer een belevenis. Als familie werden we hartelijk ontvangen door Francesca die weer, samen met haar zuster, een mooie collectie antipasti, prima en secundi voor ons op tafel wist te toveren. Sommige gerechten waren bekend, toch ook dit jaar weer een paar nieuwe die allemaal de moeite waard waren. De secundi en de dolci hebben we overigens maar overgeslagen, na een van de primo’s zaten we al helemaal vol. De gerechten overigens uitstekend begeleid met een hele smaakvolle witte huiswijn, prima allemaal. Bij het afscheid kregen we een mooie fles Barbera d’Asti mee, een wijn die Il Giardinetto onder eigen label verkoopt. Die nemen we mee naar huis voor een mooie zomeravond die we ook zeker nog in Nederland zullen gaan krijgen. Vanmorgen zijn we even naar Canelli gereden om bij Contratto hele speciale spumante glazen te halen. Deze glazen hebben een heel speciale vorm waardoor de bubbels mooi in het glas blijven hangen. Vanmiddag naar Borgo Maragliano om de bij de glazen passende bubbels te scoren. Ook brengen we dan nog een bezoek aan Gianni van Fortetto de le Luja waar we de bekende Mon Ross (rode wijn die koud gedronken moet worden) gaan halen. Daarna (als we de weg nog kunnen vinden, met zijn allen naar Il Frankino, de pizza en pasta tent van de omgeving. Er zit dus nog genoeg in het vat voor vandaag.

********
Mario had alleen maar oog voor die twee op het terras. Zijn kudde liet hij voor wat het was en onder dekking van de wijndruiven sloop hij dichter en dichter bij het tweetal, in de hoop iets van hun conversatie op te vangen. Helaas kon hij niet ver genoeg komen om te horen wat er werd besproken, wel zag hij dat er allerlei papieren over tafel gingen en het gesprek steeds amicaler werd. Moest hij dit zo maar laten gebeuren? Hij verkeerde in volledige tweestrijd. Terugkruipend naar zijn schaapskudde, onderwijl zijn gezicht openhalend aan de tussen de wijnstokken geplante rozenstruiken, nam hij een besluit. Dit kon zo niet doorgaan. Hij wilde zijn Sylvia niet verliezen aan zo’n stadse snob. Na een blik op zijn kudde te hebben geworden (niet eens in de gaten hebbend dat er al drie schapen verdwenen waren) sloop hij de helling af in de richting van de weg. Bij een van de scherpste bochten met aan de rand een steile afgrond die uitmondde in een dicht bebost gebied legde hij onopvallend een aantal keien naast en op de weg. Met een beetje geluk zou de Fiat met de stadse meneer over de rand kieperen en nooit meer teruggevonden worden. Na het plaatsen van de laatste kei hoorde hij het starten van de Fiat boven op de berg. Snel keek hij nog even naar de door hem zorgvuldig opgebouwde val, herschikte hier en daar nog wat en verschuilde zich snel achter een paar bomen om de afloop van nabij mee te kunnen maken. Daar zag hij de Fiat aankomen. Gelukkig (en daar had Mario een beetje op gerekend) was de stadse meneer bijzonder overmoedig en kwam hij met een behoorlijke snelheid op de door Mario gebouwde val af. Zijn rechtervoorwiel raakte de eerste steen, de Fiat helde een beetje over naar links en direct daarna kwam de tweede kei die er voor zorgde dat de Fiat een prachtige duikeling maakte in het ravijn. Als een stuiterbal ketste de Fiat over de helling, eindigend diep in de bossages van de vallei. In een kwestie van een paar seconden (die voor Mario wel uren leken) was er van de Fiat niets meer te bekennen. Mario bleef nog even over de rand kijken, zag niets n=meer bewegen, hoorde niets meer en dacht bij zichzelf: Daar horen we nooit meer wat van…… Hij ruimde de keien op en liep terug naar zijn kudde. Van Sylvia geen spoor meer, hij telde de schapen en zag dat er ondertussen ondanks de bewaking door de sheepdog vijf schapen waren verdwenen. Hoe moest hij dat nu uitleggen aan Sylvia als hij straks thuis kwam. Gelukkig had hij nog voldoende tijd om daarover na te denken als hij met de kudde terugliep naar de Borgo.

********

Nu nog even een verkoelende duik in het zwembad een ons dan fysiek en mentaal voorbereiden orde wijnproeverij en de pasta en pizza experience. Morgen meer.