De wijnbijbel

Gisteren een prachtige tocht gemaakt door de regio waar we via het hazelnoot dal, de Roero streek uiteindelijk over de heuvels van het Barolo gebied reden. Het Barolo gebied is duidelijk een stuk rijker dan de omliggende streken, huizen zijn mooier en beter onderhouden, de auto’s zijn net even iets luxer en alles ziet er net even wat verzorgder uit. Hier wordt dan ook het grote geld verdiend. Een Barolo, die minimaal 4 jaar ligt te rijpen voor hij in de fles gaat (minimaal 1 jaar langer dan de Roero) en dan pas na een paar jaar liggen echt lekker wordt, gaat de hele wereld over voor stevige prijzen. Zelfs in het gebied hier moet je toch rekenen op minimaal 30 tot 40 euri voor een net op dronk zijnde Barolo. De tocht bracht ons (vie aan aantal wegen en plekken die we ook in het programma van Ilja Gort hadden gezien) naar een prachtig gelegen restaurant op een heuvel met fantastisch uitzicht over de wijngaardeb en een mooie collectie Italiaanse families die opgedirkt en wel van de zondagslunch genoten. Nu hebben wij hier al veel wijnkaarten gezien, maar degene die wie hier op schoot kregen geworpen was uitzonderlijk. Een wijnbijbel zou je haast zeggen, met (zeker niet overdreven) minimaal 250 stuks om uit te kiezen. Uiteindelijk (na een bezoek aan de indrukwekkende wijnkelder van het restaurant) gekozen voor een mooie Chardonnay/Voignier uit Alba en een Barbera uit het plaatsje zelf van wijnboer Guiseppe di Barolo. Samen met de heerlijke gerechten en de gezellige gesprekken een fantastische middag waar we heel veel van de omgeving hebben gezien en wederom vaststelden dat het toch wel een prachtige streek is.

***********
Terwijl het zonlicht langzaam de slaapkamer binnenkwam en de vogels aan hun ochtendconcert begonnen werd Mario langzaam wakker uit een onrustige slaap. Tussen zijn oogharen door keek hij naar de nog steeds in diepe rust verkerende Sylvia en kon de beelden van de mooi verzorgde handen van de gesoigneerde heer die over de blanke rug van zijn Sylvia wreven niet uit zijn gedachten zetten. Na hun korte discussie gisteravond waarbij Mario zich toch niet aan de indruk kon onttrekken dat er iets speelde tussen Sylvia en de onverwachte figuur die hij gisteren heel toevallig was tegengekomen. En met die gedachte was hij in slaap gevallen, er toe leidend dat de beelden die hij kreeg steeds sterker werden, de slaap steeds onrustiger en het gevoel steeds sterker. Hij moest er achter zien te komen hoe de vork nu in de steel zat, speelde er werkelijk iets, wie was die man, waar kwam hij vandaan, wat waren zijn bedoelingen. Pas als hij antwoord had op deze vragen kon hij weer verder en gelukkig zijn met zijn Sylvia op hun mooie Borgo en doorgaan met hun simpele maar prachtige leven.

Alsof er niets aan de hand was zaten Sylvia en Mario wat later aan de ontbijttafel en namen de plannen door voor de dag. Mario ging met de kudde op stap in de richting van Olmo Gentile, Sylvia ging wat inkopen doen en zou zich daarna bezighouden met de moestuin. Maar ook hier merkte Mario dat er iets veranderd was tussen hun, de onbevangenheid en de onvoorwaardelijke liefde had in zijn ogen toch een deuk opgelopen, iets wat hem van binnen verteerde. Snel maar aan de slag en op weg met de kudde, wellicht kon hij de gedachten van mogelijk overspel op die manier een beetje van zich af zetten.

Vanaf de plek die hij die morgen voor zichzelf en zijn kudde had uitgekozen (en niet zoals hij aan Sylvia had aangegeven richting Olmo maar juist in de tegenovergestelde richting van San Giorgio) had Mario een prachtig uitzicht over de omgeving. Langzaam kwam hij een beetje tot rust, genietend van de rustig grazende kudde, de sheepdog die de schapen nauwlettend in de gaten hield en de zon die voor een heerlijke temperatuur zorgde. Plots werd zijn aandacht getrokken door een schittering van het zonlicht op de smalle bergweg in de richting van San Giorgio. Een hem onbekende Fiat 500 kroop langzaam naar boven, bochtje na bochtje, zo nu en dan aan het zicht onttrokken door de dichte bebossing, uiteindelijk tot stilstand bij het enige restaurant dat San Giorgio rijk was. Mario kon het niet goed zien maar kon zich niet aan de indruk onttrekken dat het hier weer om de man van gisteren ging. En wat zag hij daar? Via het alleen voor de autochtone inwoners van dit gebied bekende wandelpaadje liep zijn Sylvia omhoog, eveneens in de richting van San Giorgio. ‘Inkopen doen’, dacht Mario, terwijl er in San Giorgio helemaal niets in te kopen viel. Zou het dan toch dat…….

*******
Vanavond gaan we voor ons jaarlijkse bezoek op weg naar Il Giardinetto waar we in typisch Italiaanse sferen het diner zullen gebruiken en kijken hoe het met de familie is.Zou Opa nog steeds voor de Grappa zorgen en Fransesca, moeder en zus de warme hap verzorgen? We gaan het zien, morgen weer nieuwe verhalen.