De geschrokken truffeljager

Truffelfeest in Alba, wat een belevenis. Fles hengelen, ringsteken, salamidarts, kop van jut, walnootjetik en natuurlijk de ezelrace. Acht mannen/kinderen zittend op een netezelzadel, op en neer wippend in een razend tempo om het daaronder bevestigde luchtpompje een ballon op te laten blazen. Degene die als eerste de ballon weet te laten klappen is de winnaar en ontvangt een fles wijn. Een prachtig gezicht. En heel Alba stond vol met dit soort spelletjes waarmee of een fles of een glas wijn gewonnen kon worden. Jullie zullen begrijpen dat de spelletjes tijdens het vorderen van de avond steeds leuker werden. Natuurlijk was daar ook de truffelfair. Truffelzoekers en delicatessenwinkels, wijnboeren en worstenmakers prezen daar hun waren aan. Eerder vertelde ik jullie al dat het een heel slecht truffelseizoen is tot op heden en het was inderdaad triest om sommige jagers daar te zien staan. Uiteindelijk slechts een derde van de normale hoeveelheid jagers en diegenen die er stonden hadden een armzalige hoeveelheid truffels bij zich. De meest trieste had twee zwarte en twee witte truffels in zijn showcase liggen. We zagen zelfs dat er van grote truffels stukken waren afgesneden om in delen verkocht te worden, maar wat wil je, 7 tot 8000 euro per kilo voor de witte truffel. Zo dadelijk met de honden van Il Cafi maar eens goed gaan zoeken, je weet het maar nooit. Ja, het is bijna zo ver. Eerst ontbijten en dan gaan we op pad. We houden jullie op de hoogte.

******************
Hij knipperde met zijn ogen. Had hij het daadwerkelijk goed gezien? Liep Rosie daar inderdaad vlak bij hem in de buurt? Kon hij een manier bedenken om haar heel toevallig te ontmoeten? Razendsnel bedacht hij een plan. Hij gooide zijn Stihl aan de kant, klopte zich af, streek zijn handen door zijn haar en liep in een snel tempo het pad tussen de braamstruiken door. Als hij dat snel genoeg deed dan zou hij Rosie onderaan de heuvel zo tegemoet kunnen lopen. Zich niets aantrekkend van de braamstruiken die in zijn broek bleven hangen stortte hij zich naar beneden. Daar aangekomen klopte hij zich nogmaals af en liep al fluitend (en natuurlijk Cracklin Rosie) in een rustig tempo het wandelpad op, Rosie tegemoet.

Guiseppe was weer op pad. Zijn honden waren er weer klaar voor en stonden al kwispelend voor zijn auto om op weg te gaan naar het truffelzoekgebied. Voor vandaag had Guiseppe het gebied rond Alba en Vesime uitgekozen. Daar waren de afgelopen periode goede berichten van gekomen. Misschien zou hij inderdaad vandaag de vondst van zijn leven doen en het tot nu toe slechte seizoen in een keer vergeten. Aangekomen in Vesime parkeerde hij zijn auto langs een smal paadje, liet zijn honden uit en ging op pad. Meter voor meter stuurde hij zijn honden het bos in, op zoek naar de eerste sporen van de geur van de truffels. Opeens gooide een van de honden de neus in de lucht en begon een knorrend geluid te maken. Guiseppe spitste zijn oren en volgde de hond. Met zijn neus dicht bij de grond begon hij heel voorzichtig met zijn voorpoten te graven en steeds meer te snuiven. Guiseppe liet de hond stoppen met graven en kroop op zijn hurken naar de open gegraven plek. Met zijn truffelkrabber haalde hij heel voorzichtig de resterende aarde weg en kon ternauwernood een schreeuw van geluk onderdrukken. Millimeter voor millimeter groef hij de truffel uit. Een fantastisch wit exemplaar ter grootte van een mandarijn, zijn dag begon uitstekend. Na de hond ruimschoots te hebben beloond en de truffel zorgvuldig te hebben opgeborgen vervolgde hij zijn weg door het bos. Wat hoorde hij daar in de verte? Iemand die een hit uit de 60er jaren floot? Een andere truffeljager, ook op zoek naar het witte goud? Guiseppe nam het zekere voor het onzekere en riep zijn honden dicht bij zich om zijn aanwezigheid niet te verraden en niet het risico te lopen dat hij met zijn witte truffel ontdekt werd en mogelijk bestolen.

Al fluitend liep hij het bospad op in de richting van Rosie. Opeens hoorde hij echter een geluid aan de rand van het pad. Rosie kon het nog niet zijn, die was nog minimaal 300 meter verwijderd van de plek waar hij nu stond. Opeens zag hij waar het geluid vandaan kwam, een truffeljager met een onmiskenbare geur van truffel om zich heen. Die kon hij niet bij zijn plannen met Rosie gebruiken dus hij stormde op hem af, zich niets aantrekkend van de twee honden die hard begonnen te blaffen, trok zijn houthakkersmes te voorschijn en probeerde de truffeljager zodanig veel schrik aan te jagen dat hij snel het hazenpad zou kiezen. Guiseppe op zijn beurt schrok zich inderdaad wild van de op hem afkomende gestalte met een getrokken mes dat hij snel de benen nam, onderweg zijn truffeltas verloor en zo vlug als hij kon de auto probeerde te bereiken. Net toen hij het bos uitkwam reed er een auto met toeristen langs die duidelijk schrokken van zijn verwilderde gezicht.
*****************
De truffeljacht was geen doorslaand succes. Zoals we al eerder aangaven is het veel te droog en veel te warm geweest om truffels te laten groeien. Met de eigenaar van Il Cafi en zijn hond Gato zijn we op pad geweest en hebben na heel veel zoeken een paar kleine truffels gevonden. Heel zwaar werk voor de hond die om zijn warmte kwijt te raken de bek open moet hebben en tegelijkertijd de geur van de truffel op moet pakken. En de geur is ook minimaal omdat het weer veel te droog is en de truffels zich nauwelijks hebben kunnen ontwikkelen. Maar tocht, wie hebben er een paar hele kleine gevonden dus het effect was daar. Een hele leuke ervaring. Vandaag nog een rustige dag, een pizza bij de dames van La Torre in Cortemilla en ons voorbereiden op de terugreis morgen.