Nachtmerries en opwellende tranen

Gisteren een zwembaddag, dus niet veel te vertellen. Het was warm, zelfs het water werd warmer dan het ooit geweest was, toch gaf het de nodige verkoeling bij de meer dan dertig graden op ons zonnebed. De dag dus doorgebracht met zonnen, smeren, lezen, afkoelen, drinken en ondertussen de boel de boel latend. Na zo’n warme dag ook niet veel zin om ver te rijden voor het eten dus maar gekozen voor in Testa di Gui, lekker dichtbij in Giorgio Scarampi. Osama (zo noemen we hem al jaren) was er al weer klaar voor en stond ons met een nieuwe haarband op te wachten. Ook zijn restaurant had en beetje een pimpbeurt gehad en was nu voorzien van lampen in plaats van de heldere TL verlichting van de vorige jaren. Het eten was weer prima, de belevenis van de Battuta Carne Cruda was weer als vanouds. Bestellen en dan na een paar minuten het gehak op het hakblok is altijd weer een belevenis.

Zo’n warme luie dag is natuurlijk niet goed voor het verder ontrafelen van het geheim van de Borgo. Toch hebben we wel weer een paar zaken ontdekt die wellicht onderdeel kunnen worden van de uiteindelijke oplossing van het geheim en de mysterieuze verdwijning van Mevrouw de Vries. Zo hebben we op het terrein van de Borgo gisteren een paar leren riemen ontdekt waarvan er een bedekt was met een paar geronnen bloedvlekken en een paar zorgvuldig (maar niet zorgvuldig genoeg voor ons als speurneuzen) verstopte kettingen met daaraan wat flarden van wat wel eens een blouse van Mevrouw de Vries had kunnen zijn. We gaan het zien.

********
Langzaam kwam het bos tot leven. De eerste zonnestralen kwamen tussen de bladeren door, de vogels begonnen hun ochtend ritueel en de herten zochten hun plek voor de dag op. De nog koele ochtendbries deed het doek van het provisorische tentje heen en weer waaien waardoor het zonlicht ook toegang kreeg tot het binnenste van het tentje en de haveloze figuur die daarin lag te slapen deed ontwaken. Opgeschrikt uit de zoveelste nachtmerrie van die nacht sprong hij op en buiten het tentje gekomen rekte hij zich uit en keek uit over wat eens zijn meest trotse bezit was. Met de tranen in zijn ogen dacht hij aan betere tijden waarin hij met zijn schaapskudde over zijn eigen terrein liep, gelukkig was met zijn wonderschone echtgenote Sylvia en de Borgo Vallone nog zijn thuis was. Hoe was het toch gekomen dat hij nu haveloos, dakloos en nagenoeg tandeloos door het leven moest. Hij schrok op uit deze mijmeringen over betere tijden door een geluid dat vanaf het pad richting hazelnootbosje ging. Een vroege wandelaar of weer een speurneus die op zoek was naar aanwijzingen om een verdwijningszaak op te lossen. Dat laatste mocht hij zeker niet laten gebeuren, hij had al genoeg problemen. Langzaam kroop hij door het struikgewas in de richting van waar hij het geluid had opgevangen. Zonder enig geluid te maken, hij kende ondertussen natuurlijk het bos op zijn duimpje, zag hij een wat stevige wandelaar aankomen. Vast een gast van de nieuwe eigenaren van zijn Borgo dacht hij bij zichzelf, die zullen we eens laten schrikken. Het wordt nu eens tijd dat het rustige leven van de Borgo eens wordt opgeschrikt en ze weten wie hier nu eigenlijk de baas is. Hij stak zijn haveloze gezicht vlak voor het passeren van de wandelaar tussen de struiken door. De wandelaar schrok en zette het op een lopen tussen de hazelnoot bomen door. De herder liep hem een tijdje achterna maar verloor hem op een bepaald moment uit het oog. Plotseling zag hij iets schitteren aan de rand van het hazelnootbos. Een prachtig horloge met de inscriptie ‘Caro Mario’. Dat bracht bij hem voor de tweede keer die ochtend weer de tranen in zijn ogen. ‘Caro Mario’, hoe lang was het geleden dat iemand dat tegen hem gezegd had? Met het horloge stevig in zijn hand geklemd liep hij verder het bos in, naar een plek waar…….
*********

Vandaag maar weer eens kijken wat de Piemonte ons gaat brengen. Volgens mij gaan we vanavond naar Cortemillia waar we tussen de Italiaanse families gaan genieten van de traditionele Piemontese keuken. Een mooie vooruitzicht.