Wat een kou!

Jullie dachten natuurlijk al, waar blijven die verhalen. Eerst ons lekker maken met krantenberichten over de Trol van Tromso en dan niets meer van ons laten horen. Zouden ze dan toch voor dat ze van alle voorgenomen activiteiten konden genieten in de ban zijn geraakt van de Trol van Tromso? Nee hoor, niets van dat alles, we hebben het gewoon hartstikke druk gehad.

Om bij het begin te beginnen (dat is meestal het verstandigste). Na een prima vlucht met Transavia werden we op het vliegveld enigszins onduidelijk ontvangen door twee gidsen. Een met een bordje Voigt Travel en een andere met een bordje ‘Op jacht naar het Noorderlicht.” Nu hadden wij via Voigt de reis ‘Op jacht naar het Noorderlicht’ geboekt, dus wat nu. Je raadt het al, na de eerste bus, er uit en naar de tweede bus, en toen het op tellen aankwam toch maar weer naar de andere bus want daarin zaten ook de mensen die het Noorderlicht wilden zien. Uiteindelijk aangekomen in het hotel en na een kop koffie de welkomstbijeenkomst van Tromso Safari die ons alles vertelde over de safari’s die we geboekt hadden. Dus voor ons: Zondag naar het Noorderlicht en maandag op naar de Husky’s.

In de middag hebben we de stad een beetje verkent en ’s avonds heerlijk gegeten (en toch maar een glaasje wijn genomen, het was tenslotte Anna’s verjaardag) bij Skarven Biffhuset, eenmaal raden wat daar de hoofdschotel was!

Zondag hebben we een flinke wandeling gemaakt (de temperatuur valt hier overigens erg mee, het was ongeveer min 2) en de Arctic Cathedral bezocht. Een prachtig bouwwerk, heel karakteristiek. Daarna op naar de Fjelheisen, een kabelbaan die ons naar hoger sferen bracht waar we een prachtig uitzicht hadden over Tromso. Warme chocolademelk en een Noorse Muffin completeerden deze ervaring. Met de kabelbaan weer naar beneden en weer een flinke wandeling terug naar het hotel om ons voor te bereiden op de jacht naar het Noordelricht. Heldere lucht voorspeld dus de verwachtingen van iedereen waren hoog gespannen.

Op weg naar de donkere lokatie zagen we de temperatuurmeter al snel naar beneden lopen, tot -12. Het zou dus wel eens een heel koud avondje kunnen worden. Eerst maar eens met zijn allen in de tipi waar het haardvuur brandde en de warme chocolademelk klaar stond. En daarna, op naar het Noorderlicht en natuurlijk foto’s maken. Statief neergezet, instellingen gecontroleerd (met dank aan de uren youtube) en foto’s maken. En het lukte, flarden van het Noorderlicht kwamen op het scherm te voorschijn. Om je heen in allerlei talen discussie over ISO en sluitertijden, dwazen die met zaklantaarns rond schenen, een groep Indiers die zo te zien drie thermosuits aan hadden getrokken en het nog koud hadden en natuurlijk Marian onze gids die naast goedbedoelde adviezen ook regelmatig de omgeving af speurde om te kijken (of te horen) of er wellicht onraad in de buurt te bemerken was. Tenslotte waren we in de buurt van de Skolhutte Huol waar de vervaarlijke maagdenroven Trol was gesignaleerd. Op een bepaald moment gaf ze een waarschuwingssignaal en moest het hele gezelschap zo snel als mogelijk de tipi in. Muisstil, met alleen het kappen van het haardvuur hoorbaar, zat het hele gezelschap dicht op elkaar aandachtig te luisteren naar mogelijke geluiden van buitenaf. Vals alarm, het was Rudolf die nog niet in de gaten had dat Kerstmis al lang voorbij was en hij die rode neus dus echt wel af kon zetten. Weer naar buiten allemaal en weer foto’s maken. Maar wat was het koud daarbuiten, alles wat buiten je kleding uitstak vroor er bijkans van af. Daarbij was er helaas heel weinig Noorderlicht activiteit dus moesten we het laten bij een paar foto’s van begin van de avond. Net voordat we echt bevangen werd door de kou konden we de bus in en na een reisje van een uurtje diep onder het dekbed om te proberen weer een beetje warm te worden.

Vanmorgen na het ontbijt weer op pad, op naar de Husky Safari. en een ding wisten we zeker, wat er ook zou gebeuren, we zouden het niet koud krijgen! Aangekomen bij de Huskies snel naar de kleedruimte. Extra sokken, extra wanten, thermo suit en extra warme laarzen, zeker nu er ons werd verteld dat het beneden bij de Huskies minus 20 graden was. Na een uitgebreide veiligheid instructie door Anne Stine op naar de Huskies. Daar stonden de sleden al klaar met elk zes dolenthousiaste honden. Slee nummer drie zou de onze worden. Als nummer drie achter de gids gingen we op pad, het eerste stuk uphill (dus zo nu en dan meelopen!!). Als je daar niet warm van werd! Na de eerste paar kilometer een klein ongelukje, voor ons viel iemand van de slee dus allemaal op de noodrem! Toen maar gelijk van plek gewisseld en Anna de rol van de ‘musher’ (of te wel de bestuurder van de slee) gegeven en zelf een beetje achter adem op de slee plaatsgenomen en foto’s gemaakt. Gelukkig gingen we vanaf dat moment ook vlak en downhill dus dat ging prima.
Wat een prachtige ervaring en wat een snelheid kunnen die honden ontwikkelen. Echt een prachtige ervaring. En koud: Helemaal niet, de pakken deden het prima. Aan het einde van de rit omkleden en in de wederom met een knapperend haardvuur voorziene tipi de onvermijdelijke warme chocolademelk met een soort cake waarvan Ans vind dat die eigenlijk nog afgebakken moet worden. Schijnt een lokale specialiteit te zijn, een soort tortilla met kaneel en suiker en gecarameliseerde geitenkaas. Je moet er maar op komen.

Morgen hebben we na al deze ervaringen een rustige dag ingepland en gaan we eens kijken wat er de dagen daarop nog op het programma kan komen. En natuurlijk moeten we nog achter de Trol van Tromso aan!