Moeder Stine krijgt argwaan

Gisteren een prima tocht vanuit Lorrach naar de Piemonte. Om de file voor de Gotthart te vermijden hebben we weer voor de pas gekozen en zijn natuurlijk onvermijdelijk weer terecht gekomen in de prullaria winkel waar we voor de zoveelste keer een halsband voor onze Dot hebben gekocht. Een echte Zwitserse halsband, dus hoge kwaliteit. En voor het eerst in al die jaren zijn we in Italië verkeerd gereden. Afslag rechts aanhouden werd door ons iets te letterlijk genomen waardoor we bij elkaar 60 km moesten omrijden voor we weer op de juiste plek terecht kwamen om via de B-wegen (en soms ook C en D wegen) de Borgo te bereiken. Daar aangekomen stonden we weer versteld van al het werk dat Natasja en Ed (met de hulp van Ruud) verzet hadden het afgelopen jaar. Nieuwe terrassen, nieuwe beplanting en helaas het verdwenen zijn van onze zo geliefde schaduwboom op ons terras. Maar dat heeft even tijd nodig, alles komt goed. Na een heerlijke verwennerij met wijn en spijs heerlijk geslapen waarna Anna haar zwemroutine weer heeft opgepakt, dus tijd voor verhalen.

In de slaapkamer van Pirampi piepte het vroege zonlicht door een spleet in de damasten gordijnen naar binnen. Een straaltje viel op het oog van Pirampi die heel langzaam zijn ogen opende en zich net zo langzaam bewust werd dat hij niet alleen in zijn bed lag. Na een avond vol wijn en spijs en natuurlijk heel veel mooie vrouwen was hij zoals gewoonlijk met een van hen in zijn slaapkamer beland. Van alles wat daar was gebeurd kon hij zich helemaal niets meer herinneren, maar zijn knikkende knieën en bonkende hoofd zeiden hem genoeg. Zijn bedgezellin opende ook langzaam haar ogen, slaakte een diepe zucht en probeerde Pirampi nog eens heel dicht tegen zich aan te trekken al mompelend dat hij zo’n fantastische minnar was. Maar Pirampi liet zich niet verleiden, opeens was het besef bij hem doorgedrongen dat het zo niet langer kon. In ieder stadje een ander schatje, steeds maar weer feesten en partijen en geen oog voor de verantwoordelijkheden die hij had als Prins van Scarampi. Tenslotte was hij de enige erfgenaam van het totale landgoed en het zich daarop bevindende kasteel en een aantal Borgo’s waar er een aantal van tot Boutique B&B waren omgebouwd. Tot nu toe zorgde zijn vader voor het geheel maar die zijn gezondheid ging de laatste weken sterk achteruit en dus zou het stokje aan Pirampi moeten worden overgedragen. Maar ja, hij had niet voor niets ‘Rampi’ in zijn bijnaam want alles wat hij tot nu toe had aangepakt was desastreus verlopen. Hij duwde de schoonheid van zich af en besloot het vanaf vandaag allemaal anders te gaan doen. Op zoek naar een stabiele partner die samen het hem het Scarampi erfgoed zou kunnen beheren. Iemand met adelijk of koninklijk bloed in haar aderen, dat zou zijn nieuwe doel zijn.

Anjer verveelde zich. Dit was nu al de zoveelste cruise die ze samen met haar moeder maakte. Altijd maar weer op de vlucht zoals zij het ervaarde, nergens een plek waar ze zich thuis kon voelen. En waarom? Anjer had het al diverse malen aan haar moeder gevraagd maar antwoorden waren er niet gekomen. Natuurlijk had ze zelf ook al lang geprobeerd om achter het echte verhaal te komen, maar meer dan een verboden liefde en een plekje in het noorden van Noorwegen was zij niet gekomen. Ook haar door heel veel mensen vreemd geachte voornaam had niet veel opgeleverd, zij het dat de bloem waar zij naar vernoemd was ook het handelsmerk van een reeds lang overleden prins was geweest. En waarom al haar koffers, waar hun hele hebben een houden in zat, voorzien waren van een Anjer was voor haar ook een mysterie. Zittend in het hoekje van het kraaiennest op het MS Koningsdam voelde ze opeens blikken op haar gericht. Een echtpaar keek met meer dan normale belangstelling naar haar en toen zij opkeek wendden zij hun blik subiet af. Voor Anjer waren het volkomen onbekenden maar op een of andere manier bleef het haar toch bij. En toen zij een paar dagen later door hetzelfde stel achtervolgd leken te worden vond Anjer het tijd om haar bedenkingen over dit echtpaar aan haar moeder te melden. Direct toen ze het vertelde trok haar moeder wit weg. ‘Het zou toch niet…’ begon zij, direct gevolgd met ‘Kom Anjer alles inpakken, we gaan hier vetrekken, ik bedacht mij opeens dat we heel snel naar Italië moeten om oom Garibaldi te bezoeken, helemaal vergeten dat hij komend weekend zijn 40 jarig huwelijksfeest viert’. ‘Maar Mama, waarom zo opeens en alleen omdat ik je net van het echtpaar heb verteld?’ ‘Nu niet zeuren Anjer, we kunnen geen risico lopen om het feest van oom Garibaldi te missen en het woord echtpaar heeft mij daar net op tijd aan herinnerd. Anjer voelde aan alles dat dit niet het echte antwoord was maar net zoals in veel voorgaande situaties liet zij het maar en begon haar koffers in te pakken. De stewards hielpen met de bagage en voorzagen de koffers van een label met der Italiaanse vlag. Op naar de Piemonte, waar oom Garibaldi zijn feest zou houden. Staand op de kade terwijl zij wachten op de taxi die hen naar het vliegveld zou brengen keek Anjer nog even naar het MS Koningsdam en zag op dek 5 een echtpaar naar haar kijken. Snel wendde zij haar blik af met het idee om dit beeld vast te houden en voor de toekomst te bewaren.

Vandaag gaan we haar het Vlinder- en Aardbeien festival bij onze favoriete wijnboer Gianni Scaglione. Een hele belevenis waar we jullie morgen meer over zullen vertellen.